Bella - przed skokiem (by F.)

Freya

Tu, w rdzawej trawie na skraju lasu,
płaczę niemo, łkam do ostatniego promienia słońca
które ucieka przed wąskim przecinkiem Luny.

Nastał Nów, darń przemoczyła moje myśli
marznę bez Ciebie, słyszysz, świerszcz
śpiewa mój ból. Ja, ja... znikam. Mnie już
nie ma. Ja i Ty, jedność, wieczność,
rozpadły się, gdy się mnie zaparłeś.

Jak wydziedziczona córka błagam los o litość,
na tej zimnej glebie, wilgotnym mchu,
próbuję zrozumieć. Nie, trzeba żyć. Obiecałeś,
że tak się da. Że znikniesz jak ślad wilka na śniegu.

Więc skąd to kłucie w mostku. Dlaczego tu leżę
sama, potłuczona, z rysą na przedniej szybie duszy.

Powiedz, czy jest coś szlachetniejszego
niż umrzeć z miłości i dla miłości,
czystej, wyłącznej, sięgającej absolutu.

Nie. Słyszę westchnięcie Oceanu. On mnie woła.
Głośniej niż Ty. Podążę za tym głosem, bo
na Niebie już mi nie zależy.
Wrota raju przekroczyłam na Ziemi kochając Ciebie.

vampirek

aa...
jakie przykre i prawdziwe.
piękne.

Kinia

śliczne, normalnie się rozpływam...

Dlaczego ja tak pięknie nie umiem pisac?!

Freya

mnie się wcale już nie podoba Sad

skrobnęłam, jak wróciłam z filmu. kto widział, wie, o którą scenę chodzi Smile

vampirek

Ah. Naprawdę cudne.