Czyli nadal jestem skazana na Mike'a Newtona?! [Jos]

Josette

Cholera! To miała być ostatnia twórczość na tym forum, i co?! Dupa Filemonka, do cholery. Za mało wstrzemięźliwości, o tak! No ale tego śmiecia to możecie wyśmiać^^ Pozwalam.
----------------------------------
Leżąc w Jego objęciach, niezbyt kontaktowałam ze światem. Liczył się tylko On. Jego ramiona, Jego ciało, Jego bliskość. Wpatrywałam się w swojego Boga z uwielbieniem. Od zawsze zachwycał mnie swą urodą. Nie potrafiłam oprzeć się Jego prośbom, potrafił zmanipulować mną tak, by osiągnąć swoje.
Wtuliłam się w Jego ramiona. Szykował dla mnie niespodziankę (pomimo moich licznych protestów), o której więcej nie pisnął słówka. Próbowałam się na Niego obrazić, niestety bezskutecznie. Nie potrafiłam się do Niego nie odzywać, unikać ukochanego. Był moim życiem, moją potrzebą, moją miłością. Moim światem. Dla Niego poszłabym wszędzie, gdyby tylko poprosił. Ale nie robił tego, nie po tym, jak widział moje cierpienia.
Dotknął palcem mojego policzka. Poczułam Jego zimną skórę na swojej, powinnam do tego przywyknąć, jednak cały czas zachwycał mnie ten chłód. Potem podniósł się błyskawicznie. Zostałam sama na łóżku, patrząc, jak Edward wrzuca do plecaka kilka rzeczy. Nawet nie wiedziałam po co.
- Już czas. - odparł wesoło. Wyciągnął ku mnie rękę, którą bez oporów chwyciłam. Nadal lekko oszołomiona, stanęłam u Jego boku. Bez skrupułów objął mnie w pasie i zaczął prowadzić ku drzwiom wyjściowym domu. - Gotowa?
- Niestety.
Pociągnął mnie za sobą w stronę srebrnego volvo. Ze zrezygnowaniem wsiadłam do samochodu. W mgnieniu oka znalazł się za kierownicą. Za moment miała rozpocząć się podróż do mojej niespodzianki (na którą niezbyt się cieszyłam), a Edward wydawał się być bardziej podekscytowany niż kiedyś.

Jedną ręką trzymał kierownicę, a druga była spleciona z moją, pomimo tego samochód nie schodził z toru jazdy. Już dawno pogodziłam się, że we wszystkim był najlepszy. Nie było kategorii, w której nie zachwycałby mnie swoją perfekcją. Nawet jazda samochodem.
- O co chodzi? - zapytał widząc moją niezadowoloną minę. Rzuciłam mu pytające spojrzenie, a że nie byłam dobrą aktorką, od razu zorientował się, że jestem niezadowolona. - Skarbie, gdybym wiedział że tak zareagujesz, nie zorganizowałbym tego. Proszę Cię, okaż choć trochę chęci.
Wywróciłam oczami. Nawet gdybym się sprzeciwiała, nie dałabym rady Jego urokowi. W końcu i tak bym się zgodziła. Pozostało mi tylko próbować być zadowoloną. A że zawsze byłam marną aktorką, niezbyt dobrze mi to wychodziło, pomimo wielkich starań. Zaczerpnęłam powietrza.
- Chcę żebyś była szczęśliwa. Przeze mnie tracisz najlepsze chwile ludzkiego życia, Bello. Jeśli chcesz, możesz się wycofać, zrozumiem to i usunę się z twojego życia. Wystarczy że powiesz…
- Przestań! Jak możesz tak myśleć! Edwardzie, dla Ciebie poszłabym na koniec świata. Nie rozumiem, dlaczego uważasz, że przez Ciebie coś tracę… Jesteś… Jesteś… - prawie krzyknęłam.
- Najlepszym wyborem dla Ciebie Bello, byłby człowiek.
- Czyli nadal jestem skazana na Mike'a Newtona?!
Resztę drogi spędziliśmy w ciszy. Powoli ulatniała się ze mnie złość. Siedziałam skulona na miejscu pasażera. Musiałam wyglądać okropnie, skoro kierowcy jadący w przeciwnym kierunku rzucali mi pełne współczucia spojrzenia. Edward nie przekraczał prędkości 120 km/h, a Jego zdaniem było to wleczenie się.
- Bello… - usłyszałam.
- Tak? - odparłam z nadzieją, że nasz spór dobiegnie końca.
- Wysiadamy.
Ze zrezygnowaniem odpięłam pas. Otworzył przede mną drzwi jak gdyby nigdy nic, jakbym nie wybuchła w aucie. Wyszłam jak najszybciej z ciasnego samochodu. Nim zdążyłam zamknąć drzwi, wyciągnął już z bagażnika koszyk i plecaczek, który wcześniej pakował. Chwycił mnie w pasie i zaczął prowadzić. Zauważyłam, że szedł o krok szybciej ode mnie. Był zdenerwowany.
W pewnym momencie zatrzymał się. Poczułam jak napięły mu się mięśnie. Coś lub ktoś był w pobliżu. Przez myśl przeszły mi najgorsze scenariusze, mógł to być jakiś nomad, wilkołak lub posłaniec Volturi. Już dawno minął termin mojej przemiany, a ja w dalszym ciągu byłam człowiekiem.
- O co chodzi? - wyszeptałam przerażona.
Wyczuł mój strach i przycisnął mnie do siebie mocniej.
- Nic takiego. Lekkie komplikacje. Już po wszystkim.
Pochylił się jeszcze by pocałować mnie w czubek głowy. Otworzyłam usta ze zdumienia i po raz kolejny ruszyłam za nim, ciągnąc nogi po ziemi. Po chwili zaczęłam truchtać, gdyż mój ukochany wyraźnie przyśpieszył tempa. Gdyby nie słowa 'lekkie komplikacje', uznałabym że to zwykły przypadek. Ale wyrażenie to, znaczyło zupełnie co innego. Nadchodziły najprawdopodobniej najgorsze dni naszego wspólnego życia.
Jednak teraz pozostawało mi tylko cieszyć się niespodzianką zorganizowaną przez Edwarda. Serce zaczęło mi szybciej bić, co nie uległo Jego uwadze. Zaśmiał się cicho i posłał mi promienny, jednak lekko przyćmiony uśmiech.
Jak to się mówi, raz się żyje.
-----------------------------------------------
A co do rozdziału, może i niezły, ale pisany na siłę, w dodatku na szybko. Nie miałam dzisiaj dużo czasu na pisanie. Haha! Skopiowałam to ze swojego bloga xd
Wybaczcie mi wulgaryzmy, ale powiem wam jedno. Jebło mi na łeb i pisałam to przy Hannie Montanie. Czaicie?! HM! Zabić się normalnie xd

Victoria

Jak już pisałam SUPER^^
Tylko pozazdrościć talentu Very Happy

ja tutaj czuję sie jak jakieś beztalencie przy was xd

Silene Nessie Cullen-Hale

Jak juz pisałam ty sie nie znasz. Jak powiedziała Victoria to jest SUPER!

P.S. Vic napisz coś to ocenimy Very Happy

Josette

Oby dwie mi tu kity wciskacie, nie ma co!

Silene Nessie Cullen-Hale

Możesz nie wierzyć ale ja wiem swoje! O!

Josette

doprawdy? ale to jednak ja piszę to coś. nie powiem że w 'idealnych' warunkach.
No ale dobra, myśl sobie co chcesz. mi się nie podoba.

MagdaLena vel Elizabeth

Victoria to ja sie tutaj czuję jak jakieś beztalencie przy was